نهد دُرّ حسینی در میان کاسه های چشم
گر از خاک نجف از نو بریزد قالب ما را
ذاتِ هر کس در قیامت نقشِ پیشانی اوست
نقشِ پیشانیِ ما باشد : غلامِ حیدرم»
گفتم به اذانم که علیاً ولی‌الله»
تا کور شود هر که امیرش تو نباشی
گدای کوی کریمیم و نان بهانه‌ی ماست
نظر به منظر جانان» مراد و منظور است
تمام زندگی‌ام خیمه‌گاه هیئت بود
بگو ملائکه از مادرم سؤال کنند
مرا بدون تو حالی برای شادی نیست
شبیه بچه یتیمان به وقت روزِ پدر
یک مصرع است حاصل عمری که داشتم
یار آمد و گرفت و به بندم کشید و برد
درباره این سایت